πυρόχλωρο

το, Ν

(ορυκτ.) σύνθετο ορυκτό οξείδιο τού νιοβίου, τού νατρίου και τού ασβεστίου το οποίο σχηματίζει καστανούς ως μαύρους υαλώδεις οκταεδρικούς κρυστάλλους και ακανόνιστες μάζες.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. pyrochlore (< πυρ + χλωρός)].